Mede door de inzet van verenigingen zoals ‘de vrienden van Oud Gent’ en ‘de vrienden van het Oud-Begijnhof’ kon voorkomen worden dat het gehele begijnhof vernield werd.

Vandaag de dag bestaat het Begijnhof nog uit: de kerk, de infirmeriekapel, de infirmerie, 12 conventen van de 18 en 62 huizen van de 103.

Na het vertrek van de begijnen in 1874 werden de huizen en conventen, sinds de Franse Revolutie toegewezen aan een instelling met de actuele benaming O.C.M.W. (in oorsprong het Bestuur der burgerlijke godshuizen), verhuurd aan de minder gegoeden uit onze maatschappij. Na hun overlijden werd er door het O.C.M.W. niet meer of nauwelijks geïnvesteerd in dit patrimonium. Comfort was er helemaal niet (vb: gemeenschappelijke toiletten) en de beschikbare ruimte was opgedeeld in relatief kleine compartimenten (kwestie van zoveel mogelijk wooneenheden te creëren).

The Holy Corner

Wij stippen hier ook even aan dat het voormalige St-Elisabeth-begijnhof nog een bijnaam heeft gekregen, namelijk ‘The Holy Corner’. Dit spruit voort uit het feit dat 4 kerkgemeenschappen terug te vinden zijn in het begijnhof:

de Protestantse Rabotkerk op de vroegere bleekweiden de Anglicaanse St-John Church in het ‘Nieuw Convent’ de Orthodoxe gemeenschap H. Andreas in het ‘Convent Ter Steene’ Katholieke gemeenschap in de voormalige begijnhofkerk (nu parochiekerk van de St-Elisabeth parochie)

de vzw ‘Elisabeth-Begijnhof’ blijft zich inzetten voor de verdere restauratie van dit prachtige begijnhof.

De Restauratie

Buurtbewoners, geconfronteerd met dit langzame verval, richtten een werkgroep op die uitgroeide tot de vzw Elisabeth-Begijnhof (1984). Immers, net als de ‘vrienden van het Oud Begijnhof’ (met als grootste bezieler, wijlen apotheker Edmond Boonen), was iedereen het er roerend over eens dat dit prachtige stuk erfgoed niet mocht teloorgaan. Jammer genoeg kwam het liberale stadsbestuur slechts tot inkeer in het begin van de 20ste eeuw, op een moment dat een deel reeds was afgebroken. Men realiseerde zich toen in liberale kringen dat men als cultuurbarbaar was tekeer gegaan. Was het niet zo dat heel de wereld op bezoek was geweest in deze begijnhofstad?

Het is pas sinds 1994 dat er met betrekking tot de toestand van het oud Begijnhof een drastisch beleid werd gevoerd door het O.C.M.W. : panden die reeds 20 jaar en meer stonden te verkrotten, werden en worden verkocht.

Wat betreft de ‘begijnenhuizen’ kunnen wij stellen dat het merendeel privé-bezit is geworden en bovendien gerestaureerd werd. Alhoewel de conventen beschermd zijn, niet alleen als stadsgezicht, maar ook intern (interieur), moeten wij aankijken tegen een verdere verloedering van een aantal panden, eigendom van het O.C.M.W.

Hoe dan ook, de vzw ‘Elisabeth-Begijnhof’ blijft zich inzetten voor de verdere restauratie van dit prachtige begijnhof.